به نقل از «ایران آنلاین»

مهتاب نصیرپور: وقتی مطالبه نکنیم، انگار همه چیز امن و امان است!

تاریخ انتشار: ۱۵ تیر ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۲۴۵۲۵۵۱

مهتاب نصیرپور با ابراز تاسف از کم‌توجهی به مقوله فرهنگ و هنر می‌گوید تا وقتی مطالبه و درخواستی از جانب جامعه هنری مطرح نشود، مدیران هم فکر می‌کنند مشکلی نیست و همه چیز امن و امان است.

این بازیگر و مدرس تئاتر  از بی‌اعتنایی مدیران هنری نسبت به حل مشکلات جامعه تئاتری انتقاد کرد، از سرخوردگی جوانان فعال در تئاتر ابراز تاسف کرد و پیشنهادهایی را برای اجرای نمایش در فضای باز به عنوان یک گزینه مناسب در دوران کرونا و حتی خارج از این دوره ارایه داد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

نصیرپور که سال‌هاست سابقه تدریس بازیگری به هنرجویان جوان را دارد، ابراز تاسف کرد: حیف است جوانان ما با این همه آرزو و شور و شوق، به دلیل شرایط نابسامان تئاتر سرخورده و نومید شوند. در حالیکه راه‌هایی هست که به سادگی می‌توان فضای کار برای هنرمندان تئاتر ایجاد کرد.

این بازیگر که سال گذشته با بازی در نمایش «عشق روزهای کرونا» تجربه اجرای تئاتر در فضای باز تالار وحدت را داشت، ادامه داد: این روزها مدام صحبت از جغرافیای کشور ماست که در فضایی گرم و کم‌بارش واقع شده است که طبیعتا مشکلات بسیاری را ایجاد می‌کند ولی همین ویژگی، می‌تواند در عرصه‌های دیگر به عنوان فرصت تلقی شود.

نصیرپور توضیح داد: شرایط اقلیمی کشور ما به گونه‌ای است که حدود هشت ماه گرم و بدون بارش داریم که می‌تواند زمینه مناسبی برای راه‌اندازی سالن‌های روباز سینما و تئاتر باشد. همچنانکه در گذشته نیز اکران فیلم در سالن‌های تابستانی بدون سقف مرسوم بوده است.

این بازیگر با بیان اینکه تدارک اجرا در فضای باز هزینه عجیب و غریبی ندارد، افزود: اجرا در فضای باز مساله پیچیده‌ای نیست نه بودجه کلانی می‌خواهد و نه مشکلات زیادی دارد. با انجام یکسری رایزنی با شهرداری می‌توان فضاهایی را که قابلیت اجرای نمایش دارند، مشخص و آنها را برای فعالیت گروه‌های نمایشی آماده کرد. اطمینان دارم خود جامعه تئاتری می‌تواند ایده‌های خوبی برای ایجاد فضای کار به متولیان هنری بدهد. هر چند متاسفانه مسئولان فرهنگی ما کم‌توجه و بی‌اعتنا هستند. شاید بخشی از این وضعیت به این دلیل باشد که خود ما به عنوان جامعه تئاتری مطالبه‌گر نیستیم. تا زمانی هم که مطالبه و درخواستی نباشد، متولیان هم فکر می‌کنند مشکلی نیست و همه چیز امن و امان است.

او با ابراز تاسف از کم‌توجهی مدیران برای  چاره اندیشی درباره وضعیت دشوار تئاتر اضافه کرد: در تمام سال‌هایی که در تئاتر فعال بوده‌ام، در هیچ دوره‌ای این اندازه بی‌توجهی و بی‌مسئولیتی از جانب متولیان فرهنگی ندیده‌ام. محدودیت‌های دوران کرونا در کشور ما کوتاه مدت نخواهد بود. بنابراین لازم است به راه‌ها و امکان‌های جدید بیندیشیم که یکی از بهترین آنها اجرا در فضای باز است.

او سپس از فضاهای متعددی سخن گفت که برای اجرای نمایش در مقابل سالن‌های قدیمی تئاتر یا پارک‌های گوناگون و حتی کافه‌ها وجود دارند.

نصیرپور توضیح داد: در حال حاضر در پارک دانشجو و دیگر پارک‌ها، فضای مقابل تالار وحدت، حیاط تالار مولوی، فضای بیرونی فرهنگسرای نیاوران که اتفاق فضای بزرگی هم هست و بخصوص فضاهای باز پیرامون سالن‌های قدیمی، فضای اجرای تئاتر وجود دارد. حتی در فصل سرما هم می‌توان چادرهایی برای اجرای تئاتر برپا کرد که در هوای سرد و بارانی هم قابل استفاده باشند.

نصیرپور با اشاره به نظرات گوناگونی که پیش‌تر درباره تعیین حریم مجموعه تئاتر شهر مطرح شد، اضافه کرد: چندی پیش بحث ایمن‌سازی فضای بیرونی مجموعه تئاتر شهر مطرح بود و نظرات گوناگونی ابراز شد. یکی از راه‌های ایمن‌سازی این فضا اجرای نمایش است که هم به سالم‌سازی و فرهنگی شدن آن کمک می‌کند و هم رهگذران را کنجکاو خواهد کرد و به این شیوه می‌توان تماشاگران بالقوه‌ای را  جذب تئاتر کرد.

او با یادآوری اجرای نمایش «عشق روزهای کرونا» که سال گذشته در فضای بیرونی تالار وحدت انجام شد، خاطرنشان کرد: ما این نمایش را در آن فضا اجرا کردیم که البته از نظر تامین دکور و لباس حمایتی از ما نشد و تنها حمایت انجام شده، در اختیار گذاشتن فضا بود ولی مرکز هنرهای نمایشی و شهرداری با همراهی یکدیگر می‌توانند با مرزبندی کردن یکسری از فضاها و تامین صندلی‌های تاشو به عنوان جایگاه تماشاگران،  شرایط اجرای نمایش را فراهم آورند .

او با تاکید بر جمعی بودن هنرهایی مانند سینما و تئاتر ادامه داد: این هنرها بدون تماشاگر معنایی نخواهند داشت و تنها با حضور تماشاگر است که کامل می‌شوند و معنا پیدا می‌کنند. ایجاد سالن‌های بدون سقف هم بسیاری از گروه‌های تئاتری با دغدغه کمتری، حاضر به اجرای نمایش خواهند شد. هم تماشاگران  با خاطری آسوده‌تر به تماشای تئاتر می‌آیند. به این ترتیب هم اشتغال جامعه تئاتری سر و سامانی پیدا می‌کند و هم در زمینه فرهنگ‌سازی و سرگرم کردن مخاطبان توانسته‌ایم اقدام موثری انجام بدهیم.

این مدرس تئاتر اضافه کرد: از آغاز همه‌گیری کرونا حدود یک سال و نیم می‌گذرد و با وضعیتی که در زمینه واکسیناسیون همگانی داریم، دست‌کم یک سال دیگر شرایط ما عادی نخواهد شد. ضمن اینکه به زودی تغییر دولت و کابینه را در پیش خواهیم داشت و طبیعتا تا استقرار مدیران جدید، چند ماهی را از دست خواهیم داد و متاسفم که هنوز هیچ راهکار مناسبی برای اشغال و کسب درآمد خانواده شریف تئاتر نشده است. کسانی که در این مدت با صبوری، شرایط بسیار سختی را تحمل کرده‌اند و لب به اعتراض نگشوده‌اند و این در حالی است که بخشی بزرگی از آنان در این مدت هیچ درآمدی نداشته‌اند.

مهتاب نصیرپور در پایان گفت : ما مدام منتظریم ببینیم کشورهای دیگر چه می‌کنند در حالیکه شرایط ما با آنها متفاوت است. آب و هوای کشور ما و شور شوقی که جوانان و دانش آموختگان تئاتر ما دارند، با دیگر کشورها تفاوت دارد و اگر فکری برای اشتغال این جوانان نکنیم، جز سرخوردگی، نتیجه‌ای نخواهد داشت./ایسنا

بیشتر بخوانید

استقبال چهره های هنری و مدنی از تئاتر مهتاب نصیر پور

منبع: ایران آنلاین

کلیدواژه: جامعه تئاتری اجرای نمایش فضای باز ابراز تاسف کشور ما

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت ion.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایران آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۲۴۵۲۵۵۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

دلش برای «آسید کاظم» پر می‌کشید

دلش تنگ شده بود برای دنیای آسید کاظم، برای آن همه عاطفه‌ای که در آن دوران جریان داشت، برای مردی که برای کبوترش گریه می‌کرد ...

محمود استادمحمد دلش برای همه این چیزها پر می‌کشید.

به گزارش ایسنا، حالا سال‌هاست که محمود استادمحمد مهمان قطعه هنرمندان بهشت زهراست ولی «آسید کاظم» او همچنان به زندگی خود ادامه می‌دهد. در این سال‌ها چند بار کارگردان‌های جوان تئاتر این نمایشنامه را به صحنه برده‌اند و فردا (شنبه ۸ اردیبهشت ماه)  هم قرار است قاسم زارع آن را در تماشاخانه ایرانشهر نمایشنامه‌خوانی کند.

این برنامه، بهانه‌ای شد برای ما که کمی به سال‌های دورتر برگردیم و با مرور خاطرات گذشته، بخشی از دلتنگی‌های خود را برای تئاتری که داشتیم، برطرف کنیم.

محمود استادمحمد که نامش با نمایشنامه «آسید کاظم» گره خورده است، در گفتگویی که به مناسبت برگزاری بزگداشتش در سی و یکمین جشنواره تئاتر فجر با ایسنا داشت، درباره نمایشنامه «آسید کاظم» که خودش هم آن را بسیار دوست می‌داشت، گفته بود : «آسید کاظم» را خیلی دوست دارم، خودم هم به عنوان یک فرهنگ عتیق به آن نگاه می‌کنم. چند وقت پیش که محمد رحمانیان آن را نمایش‌نامه‌خوانی کرد، یک اجرایش را دیدم. محمد نه تنها زبان مردم را خوب می‌شناسد، ادبیات را هم خوب می‌شناسد اما وقتی بازیگران محمد، متن را اجرا می‌کردند احساس کردم که این متن نسبت به این بازیگران چقدر عتیق است! چقدر زبان این نمایش، دنیا آدم‌های این نمایش در فرهنگ سپری شده معاصر قرار گرفته است. من دنیای «آسیدکاظم» را خیلی دوست دارم، گاهی حسرت این دنیا را می‌خورم که چقدر محترم بود، چقدرعاطفی و چقدر ریشه‌دار بود. از اینکه یک انسان بنشیند برای کبوترش گریه کند، حسی به من دست می‌دهد که نمی‌توانم بگویم زیباست چیزی فرای زیبایی است.»

او که در ۲۰ سالگی این نمایشنامه را نوشته بود، درباره حال و هوای جوانان هم‌دوره خودش چنین گفته بود: «فکرش را بکن، مونولوگ «آدم از روزی که تو خشت می‌یاد تا روزی که رو خشت بیفته، بدبخته...»، ما کجا بودیم و یک جوان ۲۰ ساله چگونه به زندگی نگاه می‌کرد!»

ما اما شگفت‌زده شده بودیم که او چگونه در نخستین روزهای جوانی خود چنین نمایشنامه‌ای نوشته و او در پاسخ به حیرت‌زدگی ما گفته بود: «متن را در ۲۰ سالگی نوشتم. در ۲۰ سالگی خیلی کارهایم را کرده بودم. قبل از ۲۰ سالگی دو نمایش کارگردانی کرده بودم. آن وقت‌ها ریتم‌ ما تند بود. حکم زمانه بود. فقط من نبودم. بیضایی در چند سالگی «نمایش در ایران» را نوشت. اینکه یک نفر زیر ۲۰ سالگی نگاه تاریخی داشته باشد، خیلی مهم است چون نوشتن تا نوشتن با نگاه تاریخی دو مساله است. عباس نعلبندیان هم زیر ۲۰ سالگی چند اثرش را نوشته بود.»

حالا و با تغییرات هر روزه‌ای که تئاتر ما داشته است، نمایشنامه «آسید کاظم» هم واقعا گویی از عهد عتیق می‌آید و اما همچنان بخشی از بدنه تئاتر ما دلتنگ جهانی است که این نمایشنامه روایت می‌کرد. شاید به دلیل همین دلتنگی است که قاسم زارع هم تصمیم به خوانش این نمایشنامه گرفته. او قرار است با همراهی مسعود کرامتی، قاسم زارع، بهرام‌ ابراهیمی، فرهاد بشارتی، بهرام درخشان، علی عطایی‌حور، حسن شفیعی، دانیال ابراهیمی، آیدا قدرتی ساعت ۲۰ فردا، در هشتمین روز ماه اردیبهشت این نمایشنامه را در تالار استاد سمندریان تماشاخانه ایرانشهر نمایشنامه خوانی کند.

انتهای پیام